پیچ و مهره های فولادی که اصطلاحاً به آن ها پیچ و مهره خشکه گفته می شود، از جمله مقاوم ترین پیچ و مهره ها به حساب می آیند که انواع و مدل های متفاوتی دارند. این نوع اتصالات غالباً از آلیاژ فولاد ضد زنگی ساخته شده اند که ترکیب آن شامل عناصری مانند کربن، نیتروژن، آلومینیوم، سیلیکون، سولفور، نیکل، مس، تیتانیوم و غیره می باشد. فولاد ضد زنگ یکی از خانواده آلیاژهای بر پایه آهن بوده که وجود عناصر شیمیایی در ترکیب آن باعث مقاومت این آلیاژ در برابر زنگ زدگی و حرارت شده است. پیچ و مهره های خشکه که با استفاده از فولاد ضد زنگ تولید می شوند، از تنوع بالایی برخوردار هستند و انواع آن با شماره هایی مشخص می شود که به آن شماره، گرید گفته می شود. هر گرید ویژگی و کاربرد منحصر به فردی دارد؛ به عنوان مثال، گرید 8.8 به عنوان پرکاربردترین پیچ و مهره خشکه تحمل وزن 80 کیلوگرم را دارد
برای تولید اتصالات دو روش بنیادی تراش و سردکاری وجود دارد که هر دو روش برای تولید پیچ و مهره خشکه به کار گرفته می شود. روش تراش قدیمی ترین روش برای ساخت اتصالات است و هنوز هم برای تولید پیچ ها با قطرهای بسیار بزرگ یا مهره های کوچک رواج دارد. اگرچه ایراد قابل ملاحظه این روش این است که صیقلی بودن سطح فلز را از بین می برد و آن را زبر می کند.
سردکاری روشی برای شکل دادن به مفتول به شکل های مختلف است و بدون نیاز به حرارت دادن فلز در آن برش یا سوراخ ایجاد می کند. سال ها است که اتصالات به روش سردکاری ساخته می شوند، به دلیل اینکه این روش از نظر اقتصادی و کیفیت مزایای زیادی دارد. به عنوان مثال میزان تولید؛ با این روش می توان در هر ساعت 12000 قطعه تولید کرد. همچنین اگر فولاد ضدزنگ به روش سردکاری قالب گیری شود، مستحکم تر و مقاوم تر خواهد بود. در روش سردکاری پیچ و مهره های خشکه در دمای اتاق قالب گیری می شوند و سرپیچ ها به تدریج با فشردن فولاد در قالب های مختلف در فشار بالا تشکیل می شوند. پس از قالب گیری، پیچ و مهره آماده ایجاد شیار می شود که این شیارها به وسیله نورد یا برش ایجاد می شوند و سطح صیقلی فلز از بین نمی رود. در نهایت پیچ و مهره در برابر حرارت شدید قرار می گیرد تا سفت شود.
